Capriccio
Capriccio door Ronald Tolman, 1984 Capriccio:
Italiaans voor luimig, geestig, gril; de term 'Capriccio' komt ook uit
de muziek, het betekent grillige uitval, wankel evenwicht en is ook een genreaanduiding voor instrumentale muziek
ontstaan in de 16e eeuw. De structuur van de muziek is vrij en lijkt niet
gebonden aan een vormschema. In de negentiende eeuw werd capriccio verfranst
tot 'caprice' en gebruikt voor virtuose stukken met een grillig karakter. Ronald Tolman (1948) Tolman houdt zich in zijn werk bezig met de manier waarop mensen en dieren zich in de wereld bewegen. Hij maakt schilderijen, aquarellen, etsen en beelden, is grotendeels autodidact. Zijn werk gaat over mensen, over de manier waarop zij in de samenleving functioneren. Hoe zij een weg vinden tussen goed en kwaad. Hij bekijkt de gedragingen van groepen, de verhouding van de enkeling tot de groep en hun onderlinge relaties. Met name de verhouding van het individu ten opzichte van de maatschappij, de massa anonieme figuren intrigeert hem. Hij ziet het individu vaak als vertolker van macht, de heerser, maar anderzijds ook als persoonlijkheid die tegen het gezag in opstand komt. Symboliek van de menselijke vertoning, applaus en ontlading zijn
thema’s in de beelden en etsen van Ronald
Tolman. Dit resulteert in kunstwerken vol beweging en emotie veelal
gecentreerd rond menselijke figuren. De beelden van brons zijn meestal een
compositie van ranke en slanke gestaltes. Tolman: “Het theater is een
vrijplaats voor gevoelens. Het is een plek waar menselijke emoties heel
makkelijk kunnen worden geuit. Ook het leven zelf houdt het nodige theater
in. Als het goed is leef je je leven een beetje als ware het theater.” Oostenburgergracht / Oostenburgervoorstraat Foto’s: februari 2007 Startpagina Buitenbeeldinbeeld Buitenbeelden
in Amsterdam Centrum Buitenbeelden
in Amsterdam: het mensbeeld |