Watersculptuur

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Watersculptuur, fontein  door Soheila Najand, 2003

 

 

Rondom het bassin veertien lettertekens uit alle delen van de wereld (hebreeuws, arabisch, chinees enz).

 

De kunstenares heeft 3 maanden in de buurt rond het plein gewoond voor zij begon te ontwerpen. Zij praatte met de bewoners, organiseerde ontmoetingen. Op die manier probeerde zij het negatieve beeld dat de bewoners van de buurt en van elkaar hadden te doorbreken. Het begrip dat ontstond, de ruimte die men elkaar gaf was haar kunst, ‘de fontein is hieraan maar een bescheiden herinnering’.

 

(uit: ‘De fonteinen van Amsterdam’, 2005)

 

 


 

Materiële weerslag van een proces

 

De Arena van de Openbaarheid,  Debat in de Balie, 5 juni 2004

 

(….)  In de ogen van van Soheila Najand vonkt het vuur wel. Maar zij raakt in de problemen door haar tegenstrijdige beweringen en attitudes. De waarde van haar werk in de wijk lag zuiver in het proces van samenwerken met de bewoners, zegt ze overtuigd.

 

Het kunstwerk, dat er uiteindelijk wel kwam, had er niet hoeven komen. Ze heeft er drie maanden gelogeerd. Ruzies ontketend, kroeggesprekken gehouden, een territoriumspel gedaan. Uiteindelijk was er toch een soort ‘sociale gelatine’ ontstaan, waar de bewoners zelfstandig op door konden liften. Maar de opdrachtgevers wilden nou eenmaal een ding, een materiële weerslag van het proces, en als je tekent voor een opdracht heb je die ook uit te voeren. Niet dan? Luisterend naar de wensen van de mensen werd dat een fontein. Een hele andere dan de bewoners in gedachten hadden, maar toch. Vijf jaar later, na veel knokken, werd het werk uiteindelijk gerealiseerd.


Kunstenaars stellen zich vaak op als uitvinders van een eigen taal. Vervolgens dwingen ze de mensen die taal te leren om het werk te kunnen begrijpen. Dan moeten ze het ook nog respecteren en accepteren en, last but not least, worden ze gedwongen ervan te genieten”, zegt Najand vol walging. Maar als ze wordt aangevallen op haar fontein, die ze ten slotte zelf overbodig vond, schiet ze in de verdediging vanuit het belang van de iconografie. De cirkelvormige basis van schrifttekens waaruit het water opspuit, stelt echt wel iets voor. Elk teken staat voor iets waarop hevig gestudeerd is. Dat zie je er ook wel aan af, maar voor je ze kunt ‘lezen’ en ‘genieten’ zul je toch echt de taal van de kunstenaar moeten leren…

 

 


 

Nietwerkend fontein blijft ergenis

 

De fontein op het Steve Bikoplein blijkt voor veel bewoners een van de grootste ergernissen in de buurt te zijn. De Pleindbeheergroep eist dat het stadsdeel zorgt voor een goedwerkend fontein die bestand is tegen spelende kinderen. En, als dat niet mogelijk, dan moet het stadsdeel de fontein maar weghalen. Al die reparaties die telkens weer niets uithalen zijn inmiddels toch zonde van het geld!

 

Buurtnieuwtjes juli 2004

 

 


 

FONTEIN OP HET STEVE BIKOPLEIN

 

Waar erger jij je aan in jouw buurt? Laat het ons weten.

 

Franklin (buurtbewoner): "Ik erger me aan de fontein omdat die het niet doet. Bij de opening van het vernieuwde plein deed die het wel, maar daarna nooit meer! Dat is echt geen goed punt. En er is ook zoveel geld aan besteed om het te repareren, terwijl alle reparaties mislukken. Bovendien weet niemand precies wat al die symbolen betekenen. Volgens de kunstenares is het een woord dat met god te maken heeft. Nou, wat is dat woord dan?"  (september 2004)   

 

 

 


 

Soheila Najand (1957)

 

Geboren in Teheran, Iran. Najand volgde in Teheran een opleiding tot binnenhuisarchitect en grafisch ontwerper. Na een heftige persoonlijke geschiedenis als vluchteling kwam ze in 1989 in Nederland terecht. Ze volgde de opleiding grafische vormgeving aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem en de voortgezette opleiding Autonome Beeldende Kunst aan de Ateliers in Arnhem.

 

Soheila Najand

 

 

 


 

Steve Bikoplein

 

Foto: maart 2006

 

 

 

Startpagina Buitenbeeldinbeeld

 

Buitenbeelden in Amsterdam Oost